Bumuboses lang ako.

PAALALA: Ang post na ito ay naglalaman ng mga kamias at sampalok extracts sa sobrang kaasiman kaya kung wala kang hilig magbasa ng mga wentong pang Charo Santos at Mel Tiangco, wag ka nang magbalak ituloy ang pagbabasa. 😉

 

 

Tatlong buwan na mula nung huli tayong masayang nagkausap. Sa dami ng mga nangyari, ayoko na sanang ipaalam pa ang lahat ng ito para lang idagdag sa mga iisipin. Maliban dito, wala nang iba pa.

Indi ko alam na kung anu-ano na pala ang mga naiisip nyo na nagpalala ng sitwasyon.

Nagkausap tayo pagkaraan ng tatlong buwan. Magkahalong kaba at tuwa ang pakiramdam ko. Indi ko mawari kung dahil ba sa tagal na indi nakapag-usap o sa ilang buwang pagkukulang. Sinigurado ko muna kasi na meron akong maibigay bago ako nagbalak makipag-usap. Masakit man isipin pero sadyang totoo na isa ito sa mga rason ng mga pag-aalala.

Masaya ang bungad ko sa inyo. Iba talaga pag naririnig ko ang mga boses na iyon. Yung pakiramdam na marinig mo ang mga taong may malaking bahagi sa iyong pagkatao. Namiss ko ang mga boses na iyon. May halong galak at eksaytment ang tono ko.

Unti-unting nagbago nung narinig ko ang unang tanong…

Ikalawang tanong…

Ikatlo…ikaapat – – – parang ayaw ko nang marinig.

Kung gaano katatag itong puso ko sa lahat ng mga nangyayari sa buhay ko, ganun na lang kadaling natunaw at nadurog sa bawat tanong at salita na narinig ko.

Bakit ba kailangan ko pang sagutin ang mga ito?

Wag nyo sanang isipin na wala akong nakahandang sagot sa mga ito.

Indi ko lang alam kung handa na kayong marinig ang mga sagot mula mismo sa bibig ko.

Ang sakit kasi.

Dahil ba sa ilang buwan na nagkulang ako kaya biglang nasasabi nyo ito sa akin?

O dahil may mga taong “napakaperpekto” kaya nakikita nila ang mga bagay na mali sa mata at sa isip ng mga tao?

Sa ilang buwan na iyon, katumbas na nun ang pagkatao ko?

Bakit nung sinasabi kong “Dito ako masaya”, parang indi nyo ito naririnig?

Indi ba pwedeng maging masaya naman kayo para sa akin? Kahit ngayon lang. Kahit plastic lang? Tutal, indi ko naman makikita kung anu ang totoong reaksyon nyo.

Wala naman akong hinangad kundi mapabuti ang lahat. Indi rin ibig sabihin nito na kinakalimutan ko na ang obligasyon ko kung iyon lang talaga ang dahilan ng ipinagkakaganito ninyo.

Indi rin naman madali ang buhay na sinugal ko dito at kung uuwi ako gaya ng paulit-ulit na sinasabi nyo, anu ba ang engrandeng pagbabago ang sasalubong sakin pagdating ko dyan?

Indi ako magiging masaya sa desisyon na iyon.

Mahirap maintindihan.

Mahirap tanggapin.

Umaasa pa rin ako kahit alam kong indi pwedeng mangyari yun.

Alam ko sa buhay nyong lahat, naramdaman nyo na rin yung makuha kung anu ang hiling ng mga puso at isip nyo. Kahit mali sa paningin ng ibang tao. Nagiging mali lang naman ang mga desisyon kung indi ito kayang panindigan.

Indi ako nagmamalaki. Wala akong gustong patunayan. Noon pa, alam nyo na indi ko ito ipinipilit sa inyo.

Gusto ko lang maging masaya.

Kung susundin ko ang prinsipyo ninyo, magiging masaya na kayo.

Naisip nyo ba kung magiging masaya rin ako sa gusto nyo?

Kailan ba naging mahalaga ang boses ko? Kung anu yung nasa isip ko. Kung anu ang sinisigaw ng puso ko?

Kayo ang buhay ko.

At kahit na ano pang masasakit na bagay ang naririnig ko, kahit kailan indi ko kayo ginustung ihiwalay sa buhay ko. Indi ko yun kayang gawin sa inyo. Alam kong yun ang iniisip nyo.

Mahal ko kayo. Lahat ng bagay na pinahahalagahan ninyo, mahalaga rin para sa akin. Naiintindihan ko ang gustu nyo para sa akin.

Pero…buhay ko rin ang pilit ninyong ihinihiwalay sa akin.

Bata pa nga ako sa paningin ninyo. Siguro nga, bata pa rin para sa inyo hanggang mag-singwenta ako. Pero ang mga desisyon na hinaharap ko rito, indi kaya ng isang bata na harapin – – – pero nakaya ko.

Kinakaya ko kasi yun ang natutunan ko sa buhay. Natutunan ko sa inyo.

Kailangan kong paghirapan ang mga bagay na gugustuhin ko kasi indi ganun kadaling makuha ang mga ito. Masiguradong walang sinuman ang maagrabyado. Maging mabuting tao sa kapwa. Responsable sa mga bagay na ginagawa. Tumanggap ng pagkakamali. Humingi ng tawad. Magpatawad at maging thankful sa lahat ng biyaya.

Humihingi ako ng tawad sa inyo, kung nasaktan ko man kayo sa naging desisyon ko. Kung indi man nasunod ang nais nyo para sa akin. Alam ni Kuya Jesus kung gaano ko kayo lahat kamahal. Sana pagdating ng panahon, maintindihan nyo rin kung bakit ito ang pinili ko. Indi ko kayo gustung saktan.

May natitira pa bang lab dyan sa puso nyo para sa akin? Kasi ako kahit kailan, sa pagitan ng mga pagkukulang at pagwawalang-bahala…indi nawala ang pagmamahal ko sa inyo. Dala-dala ko ito kahit saan ako makarating. Siguro, kahit sa kabilang buhay pa.

Meri Krismas po sa inyo.