Pahinga-pahinga-pahinga…

 

 

 

Ang gulo talaga natin noh? Pag sobrang pagod na sa pagta-trabaho o pag-aaral, napapasigaw tayo ng “wala bang bakasyon dyan??!” Para bang kulang na kulang ka sa dalawang araw na magkasunod na walang pasok at nagdadasal kang sana limang araw ang off at tatlong araw ka lang papasok. Amshur, maraming aagree dito. (Sige pag naging Presidente ako ng Pinas.)  Kumusta naman ang payslip at baon mo, eh di kapiranggot din.

Parang ganto yan eh, pag may pasok…gustu mong magbakasyon. Pag mahaba na ang bakasyon, gustu mo nang pumasok. Tsk-tsk-tsk…ano ba talaga, ate at kuya?

Teka, bago ito mapunta sa kung saang-saan…Iwi-WEBAKS ko muna ang sarili ko sa dalawang linggong pagiging bum at sapilitang indi pagbubukas ng blog! (indi ko pala kaya ng sobrang tagal.) Namiss ko kayo…namiss ko ‘to. Ang daming nangyari sa dalawang linggong dumaan.

 

 

Nung una, pahinga talaga ang nangyari na may konting event nung nag-berdey si Pao sa dalawang venue. Sa NBC Tent at Da Fort Embassy, naks talaga bigtaym. Pero feeling ko lang talaga Birthdays are overrated. Sa atin kasi pag bonggang-bongga ang pagkakaselebreyt mo, pasok ka kahit wasak ang bulsa mo…ayos lang. Mashado nang common ang mga ganun kaya binago lang ng onti. Eh, ang importante naman masaya diba? Thankful for another year kahit na palapit na palapit nang mawala sa kalendaryo ang edad…atlis pwede pa sa lotto at bingo diba? Kalabaw lang ang tumatanda Tito Pao! Haberdey!

Sabi nila, pagkatapos ng saya…lungkot naman. Nagkatotoo nga pero indi ko na idedetalye dito. Basta imadyinin nyo na lang yung eksena ni Judy Ann at Gladys Reyes sa Mara Clara nung naglalaba si Juday at dumating ang bad hair day na si Gladys. Walang kaabog-abog na nakipagtalo ito kay Juday. Indi pa ito nakuntento na nakasampal siya kay Juday, sukat ba namang pati yung huling batch na nilalabhan nito eh (last na nga eh kaya maitim na yung tubig dahil sa mga libag at alikabok.) ibuhos habang pinahihilamos ang mga damit kay Juday? Haaayys, yung pakiramdam ni Juday, ganung lungkot ang dinaanan namin. Pero ayos lang, walang saysay ang buhay kung walang mga ganun paminsan-minsan. Kadalasan, napapabuti pa nga eh.

Sa ngayon, tapos na ang eksena namin ng Mara at Clara. Hindi pa naman mashadong okay pero mas mabuti na kesa dati at bubuti pa sa mga araw na darating. 🙂

Uu nga pala, sa tagal ko nawala ni indi ko man lang natanggap ng persoblog ang award na ito galing kay Kuya Utoy…

 

 

Salamat Kuya! Ngayon, meron na kong pangkabuhayan showcase kaso lang off peak ang lemonade stand dito sa UAE kasi winter na.

Sabi nga share your blessings diba? Kaya heto ang iilan sa mga hinahangaan kong blogista na gagawaran ko ng award na ito bilang mga blogero’t blogerang may mga asim, kilig at juiciness ang bawat wentong nilalathala nila sa mundo ng blogosperyo. (Bawal ibalik ang award…oks lang walang pilitan dito hehe..)

Zapped (at dahil para kang bula sa blogosperyo…heto sana naman magpost ka na ulit.)

Kirksydney (Eto, tapos na ko sa hiatus mode ko. Nasan kana? Eto ang bagong assignment ko sayo kung nagawa mo na, ulitin mo ulit hehe.)

Nobodysgurl (eow sa baguhang blogista! Bibigyan na kita ng award para lalo kang ganahan sa pagsusulat. 🙂 )

Ana Banana (ang kapitbahay ko sa UAE at madalas maka-plurk.)

Gmac (idol ko ‘to sa photography eh…lam ko meron ka na award pero makulit ako bibigyan pa rin kita hehe.)

Mahalia (sana this time Ate Mahalia, inde na mag-error ang site ko pag niopen mo. Salamat sa pagbisi-bisita ha.)

Libay (balita ko, director ka na daw ah? Napaka-versatile mo talaga. Pang-ilan na ba ito sa award na nakuha mo?)

Utakmunggo (‘tebechay, pang-50^th award mo na ‘to alam ko….at dahil sa kakatuwang post mo, eto ang award ko sayo.)

Watusiboy (isang asim award para sa wentong makabuluhan, sana tuloy-tuloy lang ang pagba-blog watusi…tama na ang hiatus mode.)

Kuya Utoy (shempre naman, gusto ko rin bigyan ka ng award na ito pero galing na sakin. Para sa mga stained glass windows + makukulit na captions, recipes at mga wentong nakakaaliw. Keep blogging Kuya! (turuan mo naman kami ng salitang pranses hehe..).

Napa-shortcut yata ako ng konti hehe…

Eto na nagbabalik na ko….

Padalaw sa mga mansion nyo ha!

 

Advertisements

SANDAANG PASASALAMAT!

 

 

Wala talagang kasimbilis ang panahon. Anim na buwan na pala mula nang magsimula akong mangarap na magkaron ng sariling blog at maibahagi naman sa inyo ang ga-butil na talento ko sa pagsusulat pagwewento. Sinimulan ko ito sa pagbubukas ng tindahan kasama ng mga kaibigan. Ito ang naging isang paraan para maibahagi namin ang iilang kalokohan adventures na nangyayari sa amin dito sa Dubai. Muntikan ko na nga silang indi maipakilala sa inyo, pero naihabol ko pa rin ang mga tambay (gustu ko silang maalala ng ganito.). Kung paanu kaming nagsimula, ang ilang bahay na natirhan at kung sinu-sinu ang mga naging kaibigan namin.

 

 

Kasama na rin sa mga nai-blog ko ang iilang mga wentong pag-ibig. Merong nasama sa love adik chart, may iba samin na nahanap ang destiny, mga tanong na mahirap sagutin. Kung curious kayo sa itsura ng totoong confused sa pag-ibig sana naliwanagan ko kayo. Nakuha ko pang makagawa ng poem para sa lablayp ko naks. May request entry pa na pasikret ang dating pero obvious naman at ang mga kamias moments na tulad nito.

 

 

Naalala ko pa sa naging samahan na ito, indi nawawala ang mga inuman, lasingan, asaran, soundtrip, kulitan, sawayan, at yung mga pinakaaabangang weekend. Pasalamat na nga lang at yung nag-iisang bouncer namin noon e pasensyoso. Yung kantahan-trip nung gutom at naiinip, Ang wento nung indi nag-ingat si Pao sa keps na may ipen, at pangwewelkam sa bagong tambay na si Kirk.

 

 

Mawawala ba naman ang mga bertdeyan? Nangunguna dyan yung pa-sorpresa  epek na naganap sa lab birds na sina Ivan at Tiff,  shempre pagtapos ng sorpresa…babawi naman nung nag-ratsky kami. Ang controversial berdey ng bouncer, at nang iselebreyt ang special siopao ko nung National Siopao Day.

 

 

Nakatulong din ang blog na ito na mailabas ang iilang sentimyento ng puso ko. Unahin na natin sa monster na ‘to nung mga panahong nahahayblad ako sa kanya. Pati ang epidemya ng sakit sa bangs na-ispred ko din dito. Nung minsang nitry kong bilangin ang taon kung ganu na kami katagal ng mga fwends ko. Ang mga kababata sa David Street. Ang nilalaman ng diary ko. Ang sapilitang pirmahan ng kontrata. The battle of two prinsesitos. This wentong malaman palaman. Nung inire ni Victoria ang babies namin ni Mine. Ang mga koleksiyonez ko na kala mo marami hehe. Ang paghuhurumentado ng dibdib ko sa sinulat mo (ampness talaga). Ang paglalahad ng iilan sa mga kaadikan ko. Konting patawa side by side. Ang wento ng nakaraan at kamusmusan. Pati kung san kami pinaglihi ni mama. Ang wento ng puso ko. Ilang pang-aasar. Ang una at pangalawang beses na pagbalik ng salon. Ang wentong handog ko para sa mga Alagad ng Bading, Minsang naging insomniac din at ang I love October.

 

 

Kapag malayo sa mga mahal sa buhay, marami tayong mga bagay, tao, hayop at lugar na nakakamiss. Pati kasal ng dear fwend ko namiss ko na rin sa tagal ko dito. Shempre pa, mawawala ba ang mga ka-tambays namin ni Mine sa David?

 

 

Sa sobrang pagiging adik ko sa music, ang mga LSS ko indi rin nakaligtas tulad ng every little thing ng Dishwalla, ang pagkawanggawa na mp3 freebies, ang idol kong si Sungha Jung na astig mag-gitara, yung kulang na lang luha, upuan at lubid na LSS ni Heather Headley, at nung nahalukay ko sa tulong din ni Peebee ang ube lumang baul na kanta.

 

 

Kasama na rin siguro sa pagba-blog na sa dami ng mga nadadalaw at nabibisita mong bloggers, natututo ka sa eksperyens ng iba. Matutuwa sa mga wento at magbubukas ng isip mo sa iilang bagay lalo na sa buhay. Isa na rin dito ang pagbabago ng tema at direksyon ng blog ko. Sinimulan ko yun, nung lumipat ako. Kasama na rin dito ang iilang wento ng pagsuko. Nang magdesisyon akong umalis. Ang koneksyon ng ulo at ng plastik. At ang pagseselebra ng aming sampung taon ni Mine.

 

 

Gayunpaman, sa dami ng mga kalokohan, meron pa ring panggising, yung kahalagahan ng buhay, ang pera at dangal, respeto, pasensyang biskwit, forgiveness, kanin krisis, galit, pag-save kay mother nature, ang katotohanan sa likod ng Friday da 13^th, ang payo sa mga epal, para sa mga may reklamo sa buhay, mga inatake ng pag-ibig, sa mga nakakamiss maging bata. Ang katotohanan sa likod ng pagiging KJ. Ang mga bagay-bagay na dapat malaman. Ang sentimyento ng mga may balat down there at ang mga wentong cheese.

 

 

Anim na buwan.

Isang daang wento.

Sa isang trusted blogsite.

Indi ko alam kung hanggang kelan tatagal ang blog na ito. Sa buhay naman walang kasiguruhan. May mga dumarating at umaalis sa buhay natin, tulad ng maraming bagay. Mananatili ako rito hangga’t may wento, hangga’t may mga ideyang pwedeng i-share sa inyo. Tuloy-tuloy lang, basta’t may internet connection hehe at nandyan kayo na magcha-chaga sa mga anik-anik na maisip kong iwento.

 

 

At kung mawala man ako ng ilang araw o linggo…wag mabahala. May pinagkakaabalahan lang pero magbabalik naman ulit. Naka-recharge na at masasabing nakakahinga na rin ng maluwag. Masaya na ulit tulad ng dati. Babalik ako para iwento ko ito sa inyong lahat. 🙂

 

Sino’ng nag-spread ng CHEESE??

 

 

“E, sabi niya…”

“Sinabi ni ganto na anu daw…”

“Narinig ko nga sabi ni ganire…”

“E panu naman yung sinabi ni ganto na…”

 

Heeyy buheey…minsan indi ko mawari kung mas okay ba na updated ka sa mga latest cheese o maging dakilang tagapakinig na lang sa mga ganto pagkagaling mo sa trabaho. Na imbes na ipahinga mo ang sarili sa istress ng buong araw e, maiinit na cheese ang pagdidiskitahan n’yo.

Aminin n’yo, minsan masarap talaga gawing panghimagas ang mga gantong usapan habang kumpleto ang barkada while eating o di kaya e nagyoyosi. Kasama na ito sa pang-araw-araw na buhay. Kadalasan kahit wala kang balak na sumagap ng mga bali-balita e, kusa itong lumalanding sa harap mo. Magugulat ka na lang na ganto na pala ang nangyayari sa mundo na ginagalawan mo.

 

 

Ang pag-spread ng cheese ay kumakalat ng parang ga-kidlat sa bilis. Pag indi mo ito naagapan, lalamunin ka nito ng buong-buo at makukuha pa nitong magkape pagkatapos.

 

 

Kapag ikaw yung involve sa ishu, sa dalawang choice na pwede mong gawin, (1. Magsalita 2. Tumahimik) e parehong walang kwenta. Ganun pa rin ang reaksyon ng mga taong sumasakay lang sa kasikatan mo, (kase sa’yo nakatapat ang limelight.) mapapagod ka lang kung paulit-ulit mong pilit itatayo ang pagkatao mo sa kanila.

 

Teka, matanong ko nga…

 

“Does it really matter? Kung magbago man ang tingin nila sa’yo sa gitna ng mga kaguluhang ito? E in the first place, indi ka rin naman perpekto. Would it really matter kung anuman ang sabihin nila against you?”

– – – Wala lang, naisip ko lang naman itanong, kuryos lang ako.

 

Shempre, normal na yung isasagot na, “Shempre naman it would matter lalo na kung alam mong wala kang ginagawang masama at indi mo naman sila inaagrabyado.”

Yung iba naman, ang isasagot dito, “Wala akong pakialam kung anuman ang sabihin nila, basta ang alam ko, wala akong kasalanan period.”

May kanya-kanya tayong say sa mga gantong ishu. Shempre, diba free country tayo kaya usong-uso yung, “Opinyon ko lang naman. Wala naman sigurong masama kung ganito — ganyan.” 

Sa gantong sitwasyon, merong tatlong anggulo. Yung Suspek (yung nagsimula ng kaguluhan. Ang siyang tinuturo ng biktima na sumira ng buhay niya umaway sa kanya.) , Biktima (ang mala-juday na role sa ishu. yung inaapi ng walang kalaban-laban at nanahimik lang sa isang tabi na kala mo inosente talaga inosente sa pangyayari.) , at yung mga miron (ang mga alagad na pwedeng tagapalaganap ng mga wentong walang pinagmulan, mga komentong wala sa lugar at walang magawa kundi dagdagan o palalain ang mga walang wentang ishu.). Yung suspek at biktima, alam na natin ang dilemma nila. Punta tayo dun sa bibihirang mapag-usapan…

 

ANG MGA MIRON

noranians

vilmanians

 

sibilyan

 

Eksheli, sila talaga ang spice ng mga ishu. Ang sikret weapon na pag bumanat, mas matindi pa sa pagsabog ng bulkang Pinatubo. Pwedeng peacemaker o troublemaker ang mga ito depende sa mood nila. Pwede rin past time nila ang pakikiusyoso sa mga bagay na indi naman talaga kailangang andun sila.

Nahahati sila sa tatlong grupo: Ang Vilmanians, Noranians at Sibilyans. Depende sa mga kampo kung sinu dun sa dalawa ang kanino. Pero sa bawat pagkakataon, indi pwedeng walang papanig kanino. E free country nga diba? So ayun, kapag nagwento sina suspek at biktima sa kanya-kanyang fans club kaanib, shempre parang pass the message yan. Kung anu yung totoo, pwedeng bumaliko, pumulupot at magpaikot-ikot ang mga salita na ni-share mo sa kanila. Op kors, confident ka na naiintindihan nila completely ang panig mo sa sitwasyon kung titingnan base sa ilang beses na pagtango nila sa bawat sentence na binibitiwan mo. Sa mas madalas pa sa minsan na pinag-uusapan nyo ito na napupunta na sa noon, ngayon at hanggang sa future pagtapos babalik ulit sa ishu…shempre diba, pwede na sila makabuo ng sariling konklusyon…free country nga eh. Kung anuman ang lumabas sa bibig ng fans kaanib bilang opinyon sa sitwasyon, magre-reflect pa rin yon sa iyo na siyang nanggaling ang impormasyon at kung anuman ang magiging reaksyon ng mga sibilyan sa mga sinabi ng mga president ng fans club kaanib e indi mo na yun kontrolado.

 

 

Punta naman tayo sa mga inipit Sibilyans.

Sila yung walang kinalaman sa mga pangyayari at wala talagang pakelam sa mga nangyayari at dahil sila ang pinakamasarap kausapin tungkol sa ishu, wala silang choice kundi ma-involve sa mga presscon. Kung anuman ang sabihin ng mga kaanib sa kanya, yun ang magiging impresyon niya sa mga taong involve sa ishu. Depende na lang sa mga sibilyan na ito kung mas pipiliin nilang makianib o wag pansinin ang mga ito at ituloy ang pamumuhay ng tahimik.

 

 

Kakanood ng TV siguro kaya ganto rin ang approach natin walang tigil na pag-spread ng cheese. Panu naman kase, sa mundo ng showbiz, kumikitang kabuhayan ang ganito. Ang pag-usapan ang mga buhay-buhay ng mga buhay nila. Hahalukayin, uungkatin, bubutingtingin, dadagdagan, babawasan pero never na mangunguna sa pagbabalik sa ayos ng mga ito. Tingnan nyo naman at nag-aagawan pa sa top rating ang mga showbiz talk shows ng Dos at Shete. Mas maraming ishu, mas okay kasi dadami ang advertisements. Kung mademanda ka man sa mga maling impormasyon ng ikakalat mo, tulad ng mga mga kolumnista at talk show host sa pangunguna ni Cristy Fermin, e me pambayad ka naman at salo ka ng network kaya ayus lang.

 

 

Pero diba sa totoong buhay, WALANG KITA SA GANTONG GAWAIN.

Di sana mayayaman na ang mga top caliber chismosa’t chismoso sa lugar namin o kaya e, lahat ng walang trabaho samin eh me mga livelihood projects na galing sa mga yumaman sa chismis na mga kapitbahay namen. Malamang siguro, marami nang kumuha ng kursong Gossip Administration.

Kaso nga, walang kita eh…kung meron man, kaaway lang at magulong mundo. Magtaas ng kamay ng may gustu ng gantong buhay. 😆 

May mga sitwasyon na matagal nang walang katahimikan pero habang may mga nagsasalita at nakikisawsaw pa rin sa ishu indi ito matatapos at para sa mga taong indi tumitigil sa pagsasalita, malamang ayaw lang kasi nila ng tahimik, gustu nila may gulo on the side. Yung iba naman na kala mo walang pakelam pero nagtatayo na pala ng talipapa sa ibang lugar. Tapos yung iba din na kala mo concern talaga pero shempre indi mo rin shur kung genuine nga bang talaga.

May kanya-kanya tayong buhay at opinyon. Minsan, mas mabuti pang sarilinin na lang ang mga bagay na alam nating makakadagdag lang ng lamat sa sitwasyon. Indi natin maiiwasan yung mga taong pa-bibo lang talaga at gustung maambunan ng konting ilaw ng limelight (amp, bigyan ko na lang kaya ng flashlight para matahimik na.) Kung meron ka mang opinyon o suhestyon na nais mong idagdag…bakit indi kaya unahin mo na lang ang sarili mong buhay, pamilya, at kinabukasan kasi ito ang higit na dapat bigyan ng importansya kesa sa pang-eepal sa pag-spread ng cheese na kahit na pumarte ka o maging lead actor/actress ka e walang kikitain kahit isang singkong puyat, duling o kirat pa.

 

Ang lesson dito: Piliing maging sibilyan sa mga ishu…o kaya umiwas sa mga usapang presscon dahil in the end, baka ikaw pa ang sisihin sa mga sinabi mo.