REKLAMADORO/A

 

 

 

 

Mahilig ka bang magreklamo?

Madalas ba na kapag nasa mga sitwasyong indi ka komportable eh indi ka mapakaling irereklamo ang mga ito sa ibang tao at kay Kuya Jesus?

O sadyang OC ka lang talaga kaya konting kibot, reklamo agad ang laman ng isip at bibig mo?

Ang pagrereklamo ay karaniwang aksyon ng isang taong dehado at feeling dehado sa isang sitwasyon na ang kadalasang reaksyon dito ay ang humingi ng karampatang sagot at tugon sa mga kinauukulan para akshunan ang mga ito. Ang mga kinauukulang tao? Pwedeng kaibigan, kamag-anak, kapitbahay, ibang tao… o kaya pulis, barangay tanod, si Mon Tulfo at kung sinu-sinu pang pwedeng makalutas sa mga problemang ito.

Naging biruan na tuloy sa tuwing may kaibigang laging may reklamo sa buhay eh sasabihan mo ng:

“Magreklamo ka sa barangay.” O kaya, “Isumbong mo kay Tulfo.” Pang-asar sa mga ito na mababaw lang naman ang pinuproblema.

Minsan, ang pagrereklamo ay ginagawang ekspresyon o normal na asal sa mga problemang umaasa kang pag nag-whine ka eh kusa na lang itong maglalahong parang bula.

Ano ba ang madalas na inirereklamo natin?

Bukod sa trapik, baha, mainit na sadyang nangyayari at wala tayong kontrol sa mga ito.

Ang mga sitwasyong tulad ng walang mahanap na trabaho, malaking utang, walang masakyan, ayaw payagang umalis, walang load, walang nagtetext, naubos na gas…ito naman ang mga unexpected events na mas makakagaan kung iku-kwento mo ito sa iba pagkatapos mangyari tapos ok ka na.

Likas na sa atin ang maging reklamador paminsan-minsan. Lahat naman halos sa atin ay nagkaron na ng pagkakataong maging mahina para pairalin ang pagiging maselan sa iilang bagay na hinaharap at nangyayari sa paligid natin. Hmmm…aminin.

Sa kulturang Pinoy, napakahalaga ang pakikisama at pagiging “cowboy” o walang arte sa katawan lalong-lalo na at malaking porsyento sa ating bansa ay nasa middle class. Kadalasan, ang basis ng isang samahan ay ang pagiging down-to-earth ng mga miyembro nito kaya mas tumatagal ang samahan. Indi naman sa nilalahat ko pero alam naman natin lahat na mas mapapalapit ka sa taong mabait, mapagkumbaba at walang yabang sa katawan kesa sa mga maaarte, mayabang/mahangin at walang ibang inatupag kundi ang mga materyal na bagay na siguro madadala nila hanggang sa kabilang buhay.

Sa atin kasi kapag kinikilala natin ang isang tao, napakaimportante ng unang impresyon.  Kung sa una pa lang ay kakikitaan mo na ng pagiging “maaarte”, mahirap pakibagayan o kailangang lagi mong ipi-please ang isang tao…indi ba’t obvious naman na maghahanap ka na lang ng mas ok dito?

Anu-ano ba ang iba’t-ibang klase ng Reklamadoro/a:

• May reklamadoro/a na aalarma lamang kapag ginalaw o ginamit mo ang mga gamit niya nang walang paalam lalo na’t kabisado pa niya ang ayos nito. Kapag nakarinig ka na ng, “Hay naku, nakakainis talaga pag pinapakialaman ang mga gamit ng iba ng walang paalam.” Yun na. Sunud-sunud na yan.

Para maiwasan ang mga ganitong eksena, dapat indi nakikialam sa gamit ng may gamit, lahat tayo ay may right to privacy.

• Meron ding OC lang na pahihiramin ka naman. Ikaw pa mismo ang pakukuhain. Pero kapag indi mo ito naibalik sa ayos na ginawa niya, humanda ka na sa mala fireworks na reklamong abot mo.

Adjustment lang naman siguro ang solusyon dito. Indi naman mahirap kung ibabalik na lang sa ayos diba?

• Merong mga reklamadoro/a na malamang lumaki sa Antartika kasi indi sila sanay sa mainit. Yung mga akala mo naman sa Pinas eh, centralized ang tinitirhan niya kung makareklamo. Magugulat ka na lang sa asal nito na para bang celebrity lang.

Dapat sa kanya bumili ng sariling aircon tapos itapat niya sa sarili niya kahit saan siya pumunta tapos dalhin na rin niya papuntang opisina. Intindihin na lang ang mga tulad nila. Kung madadaan sa usap, yon ang gawin o kaya wag mo na lang pansinin…mapapagod din yan sa kakareklamo.

• May mga pantastik pa nga na kumikita naman ng sapat para sa isang nag-uumpisa pa lang pero sige pa rin ang reklamo niya sa kababaan ng sinusweldo niya. Me dialogue pa yan na, “Kung nade-depress tayo sa sweldo natin…isipin na lang natin si Chuva Chenes (yung kaibigan niyang mas mababa sa sweldo niya.) diba?”

Tama ba naman yun???! Parang mas ok pa yata kung sinabi niyang, “Atleast sumusweldo pa rin kesa sa wala.” Diba? Indi ka na nakasakit na-inspire ka pa.

• Mga reklamadoro/a na likas nang indi sanay makisalamuha sa ibang tao. Yung tipong ang ibang tao pa ang mag-aadjust para sa kanila. Kadalasan, kung sinu pa ang indi marunong mag-adjust, sila pa yung mahilig pumuna ng mga indi maganda sa kapwa nila.

Minsan kasi, tingnan naman natin yung magagandang bagay na ginagawa ng iba para sa atin. Indi porket nakagawa sila ng masama minsan eh wala nang chance para bumawi.

 

Ang pagiging reklamadoro/a ay isang senyales ng pagiging mahina at negatibong pag-uugali. Nakikita natin ang pagkakamali ng ibang tao na para bang nasa loob tayo ng isang glass case na indi pwedeng masaling. Pawang mga pagkakamali ng iba ang lagi nating nakikita at sa bawat mali na ito, doble at triple pa ang singil na ginagawa natin para lang maramdaman nito ang pagkakamaling nagawa na para bang sa ating mga sarili, indi natin nakikita na tayo rin ay nagkakamali.

Napakahirap tanggapin kapag ang sariling kamalian na ang pinag-uusapan. Ito ang isang bagay na bibihira lang ang nagagawang umamin sa sariling pagkakamali. Sa mga teleserye at pelikula kasi, madalas na ipinakikita dito ang pagganti o pag resbak sa mga taong gumawa ng mali sa’yo. Dito umiikot ang istorya. Kung meron mang ilang eksena na nagpapakita ng paghingi ng tawad nung kontrabida at gayun din ng bida sa mga mali ring nagawa niya…maliit na porsyento lang ito ng kabuuang istorya na inabot ng ilang taon bago natapos.

Pare-pareho lang tayong mga reklamador sa mga buhay natin. Nagkakaiba lang tayo sa diskarte. Sa aking palagay, kapag palaging negative ang tingin natin sa ibang tao at bagay…negative vibes din ang babalik sa atin. Lahat naman ng ibinabato natin sa kapwa, bumabalik at bumabalik ito sa iba’t-ibang paraan. Indi para makaganti ang mga ito sa’yo kundi para malaman natin ang resulta ng mga nagawa.

Kung palagi na lang nating irereklamo ang iilang bagay na nangyayari sa atin, siguro inis na inis na si Kuya Jesus sa atin. Diba  mas maganda kung paminsan-minsan palalampasin natin ang mga ito? Tanggapin na lang na wala namang perpekto. Mas makakagaan ng loob kung indi natin ipapatong ang lahat ng galit at inis sa ating mga puso, minsan palawakin din natin ang ating mga isip para maintindihan ang mga ito. I-welkam natin ang shortcomings kasi makakatulong din ito sa growth at maturity natin.

Kaya sa susunod na may makilala kang reklamadoro/a…pakinggan mo na lang siya tapos mag-change topic ka na lang at pag may pagkakataon, sabihin mo na lang sa kanya na masarap mabuhay…wag mo itong sayangin sa sobrang pag-iisip ng mga bagay na wala sa’yo at magpokus sa imperfectness ng mundo. Let’s live life to the fullest. 🙂

 

“When God loves a creature he wants the creature to know the highest happiness and the deepest misery He wants him to know all that being alive can bring. That is his best gift. There is no happiness save in understanding the whole.”