Ayoko na

Yung pakiramdam na ginawa mo na ang lahat and more, pero wala pa ring pagbabago sa sitwasyon at para bang nasa ‘yo lang ang pressure. Ang hirap. Nakakapagod na. Ang sarap na’ng sumuko at sabihing. “Ayoko naa!!” –with matching sabunot sa buhok.

Sa totoo lang, kasabay ng pagsigaw nito ang pag-asang mas gagaan ang lahat pag sumuko ka na at lumayo ng malayong-malayo. Naiisip mo na pag ginawa mo na ito, pag gumising ka kinabukasan, naiimagine mo na ang magandang ngiti sa mga labi at magaan na pakiramdam na para bang nabunutan ng mistulang ga-troso ang laki sa dibdib (ang laki lang talaga eh…kundi pa chak na gumaan ito, ewan ko na lang).

Sino ba ang may gustong gumising araw-araw na may pakiramdam na nakatulog ka na lang dahil sa pagod na ang katawang lupa mo sa hirap na nangyayari ngayon sa’yo? Na minsan, mas gusto mo na lang maging manhid dahil sa katotohanang, bukas, wala pa ring mababago. At kahit nasa pinakasulok ng isip mo, na ang huling bagay na pwede mong gawin ay ang sumuko, kaso umabot ka na sa puntong nasaid na at naibigay mo na ang lahat ng makakaya kasama ng buong buhay mo (malupet na metaphor sa pakiramdam na’to), dahil parang ikaw na lang ang lumalaban. Di naman siguro ganito kahirap kung alam mong may kasama ka pa rin sa laban, kaso mo, lumingon ka, (huwaatt??!) ikaw na lang pala.

Eh ano pa ba ang silbi ng ginagawa mo kung mag-isa ka na lang lumalaban?

Wala na? Suko na lang talaga?

Eh sa buhay natin, ilang beses na ba tayong umayaw at umatras na sa laban? Yung tipong kapag wala ka nang nakikitang pag-asa sa gitna ng lahat ng sakripisyo mo. Palaging hahanap ng easy way out. Takas na lang, tutal may iba pa namang problema d’yan na hindi mashadong challenging harapin. Sa pag-iisip na, hindi na ito worth it para bigyan ng panahon. Hindi na rin panghihinayangan…

Pero paano mo nga ba naman malalaman na worth it ito kung sa kalagitnaan pa lang ng laban, sumuko ka na? Paano mo masasabi ang posibilidad na may magandang naging resulta ang lahat ng sakripisyo kung sumurender ka na nung may dumating na problemang di mo nalampasan?

Well, hindi mo na malalaman. Yun lang yun.

Sa totoo lang, ang dali lang naman sumuko eh, lalo na kung wala kang ibang iintindihin kundi –sarili mo. (the shellfish ways…) Kay dali lang…just walk away. Go and don’t ever look back. It’s that simple. Lalo na’t kumbinsido ka na sa listahan ng rason kung bakit mas praktikal ang umatras na lang.

Tutal, hindi naman lahat ng sumuko, talunan. Pagod lang.

Marami at iba-iba ang dahilan. Pwedeng tao o sitwasyon, minsan pati panahon. Sabi nila, depende sa pinaglalaban. Depende sa taong pinaglalaban. Kung importante o hindi mashado. Mahal o medyo mahal mo lang. Minsan pati sa tagal ng pinagsamahan. Kalaunan, kung gusto mo pa ba o ayaw mo na.

Mahirap pilitin ang ayaw, maraming paraan at dahilan. Sabi pa nga nila, hindi naman mahalaga yung nag-iisang dahilan na LOVE -kasi marami pang pwedeng idahilan.

Sa tingin ko, sa gitna ng sitwasyong alanganin lalo na’t may problemang parang wala nang katapusan, palaging basehan mo, Love pa rin… “Mahal ko kaya ilalaban ko pa.” –diba? Pero aminin natin, yung iba financial security, mga anak, reputation, Pride/Ego, at family. Andun na ko…pero in the end, susuko ka pa rin kasi yung ultimate bond na nagkokonek sa’yo at sa kanya, love pa rin. Love lang palagi. Eto yung laman ng tanong ng mga taong curious kung bakit nagpapakahirap ka at matiyagang nakapila sa mga magpapabaril sa Luneta…”Mahal mo ba talaga siya?” (Sagot na…)

May pagkakataon nga na ito na lang ang ga-sinulid na nakakapit sa’yo at sa sitwasyon at pag-asa na darating din ang araw na maaayos din ang lahat. Na kahit sinasabi na sa’yong tama na at tumigil ka na, di mo pa rin magawa.

At the end of the day, YOU still have to make a decision. Ikaw talaga ang gagawa nito teh..

Hindi mo naman kasi pwedeng iasa sa advise nila ang mga ganitong sitwasyon because they don’t have to bear the consequences, ikaw pa rin yun te. Minsan, pag feeling mo parang halo-halo fiesta royale na ang mga bagay sa isip mo, makakatulong na lumabas ka…breathe, let go and Pray…

Dala lang ng emotions kung bakit nakakaisip tayo ng mga solusyong pagsisisihan natin pag kumalma na. Baka pwede namang bago magdecide, uminom muna ng malamig na tubig-kumain-manood ng sine-magfb-makipagkwentuhan sa kapitbahay-magDiamond Dash, magteleserye marathon-basta madivert lang saglit ang isip kase malay natin, bukas, pag ok ka na, sasabihin mong nabigla ka lang. (Hala, ano ‘to joke?!) Di naman pwede yun. Dahil pwera biro, hindi nakakatawang paglaruan ang feelings ng isang tao dahil lang sa hindi ka sigurado sa nararamdaman mo.

When you can no longer think of a reason to continue, you must think of a reason to start over…cause when it’s time to let go, you’ll just know.